kərəm

1.

is. <ər.> köhn. Lütf, mərhəmət, inayət. Kərəm eyləmək. – <Ağa Heydər:> Xudaya, şükür kərəminə! Balalarım, gəlin sizi bağrıma basım. N. V.. Kərəm et (qıl) (yalvarış yaxud nəzakət bildirən əski ifadə) – 1) mərhəmət et, rəhm göstər, lütf et. Saqi, kərəm eylə, cam gəzdir; Tutma qədəhi, müdam gəzdir! F.. Ey gözəllər şahı, kərəm et mana; Baxmagilən hərgiz əğyardan yana. M. P. Vaqif; 2) verin, ödəyin. <Məstəli şah:> Xanım, divlərin əlmuzdunu, ənamını kərəm edin! M. F. A.. Kərəm sahibi (əhli) köhn. – lütfkar, rəhmdil, mərhəmətli, insaflı, alicənab adam haqqında. Sahibi-zərdə kərəm yoxdur, kərəm əhlində zər; İşlənən işlərdə əhkamü ləyaqət görmədim. M. P. V..

2.

«Kərə 3» sözünün canlı danışıq dilində işlənən yanlış forması. <Sərçə> üç kərəm balasın suva basıb, alıb tazadan dimdiyinə apardı. (Nağıl). <Böyükxanım:> Bir kərəm sənin yanında üzüaçıq dayanmışammı, səsimi eşitmisənmi? C. C..